ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ΦΥΓΗ ΝΕΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (BRAIN DRAIN)

Με την παρατεταμένη υψηλή ανεργία στο μεγαλύτερο μέρος των χωρών της ΕΕ-28, τη μικρή αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων, και την πρόσφατη ένταξη στην ΕΕ-28 χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με χαμηλά εισοδήματα, αυξάνονται σημαντικά οι ανησυχίες σχετικά με το επίπεδο μετανάστευσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παρά το γεγονός ότι η μετανάστευση αναμενόταν να αποτελεί μια εξισορροπητική λειτουργία στο πλαίσιο μιας άριστης νομισματικής περιοχής (Jauer et al. 2014). Η ΕΕ-28 διαθέτει τρεις αμοιβαία ασυνεπείς φιλοδοξίες: 

α) ελεύθερη κυκλοφορία των ανθρώπων, 

β) γενναιόδωρα κράτη πρόνοιας, και 

γ) διεύρυνση της Ένωσης προς τα φτωχότερα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. 

Η ειρωνεία που παρατηρείται σχετικά με τη μετανάστευση στην Ευρώπη είναι πως ενώ η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού είναι πολύ μικρή για να στηρίζει την έννοια της νομισματικής ένωσης, είναι πολύ μεγάλη ώστε να διαταράσσει την κοινωνική αρμονία (John Driffill and Hans-Werner Sinn 2015). Εν τω μεταξύ, οι φόβοι έχουν αυξηθεί ότι η μετανάστευση από τα μέλη με χαμηλό εισόδημα θα απειλήσει τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς, θα ασκήσει πίεση στις αγορές κατοικιών και στις δημόσιες υποδομές και θα αυξήσει την επιβάρυνση για τα κράτη πρόνοιας.

Μια αντίστοιχη αξιοσημείωτη σημαντική μεταβολή παρατηρείται και στην ελληνική κοινωνία, καθώς πραγματοποιείται μια σαφής έξοδος μορφωμένου εργατικού δυναμικού (brain drain). Αιτίες είναι η υψηλή ανεργία, η έλλειψη πόρων, υποδομών και συλλογικού κοινωνικού οράματος για την ανάδειξη της αριστείας, αλλά και η εκτεταμένη επικράτηση των μετρίων στον ελληνικό βίο, ενώ σε γενικότερο επίπεδο αιτίες αποτελούν οι εργασιακές σχέσεις, οι φόροι και άλλες πολιτικές (Wildasin 2014).  Ο ελληνισμός διαθέτει περίπου το 3% των επιστημόνων κορυφαίας εμβέλειας παγκοσμίως, αν και ο πληθυσμός της Ελλάδας ή των Ελλήνων διεθνώς αντιστοιχεί μόνο στο 0,15% ή 0,20% από τα 6,92 δισεκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη (Εφημερίδα Καθημερινή - 01/08/2014). Κι όμως, παρά τη σημαντική παραγωγή Ελλήνων επιστημόνων, το 85% εκείνων με ισχυρή επιρροή δεν βρίσκεται στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με σχετικές εκτιμήσεις, 550.000 Έλληνες με υψηλά προσόντα εκπαίδευσης και εξειδίκευσης μετανάστευσαν στο εξωτερικό (Ευρωπαϊκή Ένωση και Β. Αμερική) την περίοδο 1998 – 2007 (OECD 2008), ενώ πάνω από 150.000 Έλληνες επιστήμονες -όλων των ηλικιών- έχουν μεταναστεύσει από το 2010 έως το 2013 σε περισσότερες από 70 χώρες του κόσμου. Η έρευνα της Endeavor Greece (2015) κάνει λόγο για πάνω από 200.000 Έλληνες, οι περισσότεροι των οποίων κάτω των 35 ετών, που έχουν φύγει από τη χώρα από την έναρξη της κρίσης και εργάζονται στο εξωτερικό. Όσοι φεύγουν έχουν συνήθως πολλαπλά πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, ενώ βρίσκουν δουλειές πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους: το 73% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51% έχει διδακτορικό και το 41% κατέχει τουλάχιστον έναν τίτλο σπουδών από ένα από τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.

Εντός της ΕΕ-28, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελούν τους πιο δημοφιλείς προορισμούς, απορροφώντας πάνω από το 50% των Ελλήνων που μεταναστεύουν. Ακολουθεί η Ολλανδία (στοιχεία ΟΟΣΑ - International Migration Database). Τo 2012 το 74% μετανάστευσε σε χώρες εντός της ΕΕ-28, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τα έτη 2010 και 2011 ήταν 57,4% και 70,6% αντίστοιχα. Ταυτόχρονα, φαίνεται να υπάρχει μία σαφής κλαδική κατηγοριοποίηση ανά χώρα, με συγκεκριμένες χώρες να απορροφούν συγκεκριμένους επαγγελματίες (π.χ. χρηματοοικονομικά στο Ηνωμένο Βασίλειο, ιατρική στη Γερμανία, έρευνα και τεχνολογία στις Η.Π.Α., μηχανολογία στη Μέση Ανατολή). Οι Έλληνες επιστήμονες εργάζονται κυρίως σε πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, σε τμήματα έρευνας και ανάπτυξης επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα και σε μεγάλες εταιρείες που σχετίζονται με το αντικείμενο των σπουδών τους.

Ενδεικτικές είναι οι μεγάλες αποκλίσεις στις απολαβές καθώς και η αναντιστοιχία του επιπέδου εκπαίδευσης με το επίπεδο εισοδήματος. Από το σύνολο των Ελλήνων επιστημόνων που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, το 9,2% δηλώνει εισόδημα μικρότερο από €25.000, ενώ το 68,4% μεγαλύτερο από €40.000. Αντίθετα, τα αντίστοιχα ποσοστά όσων εργάστηκαν στο εξωτερικό και επέστρεψαν στην Ελλάδα είναι 39,4% και 34% αντίστοιχα (έρευνα της Ερευνητικής Μονάδας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, 2011). Για την περίοδο από το Μάιο του 2009 έως το Φεβρουάριο του 2010, προκύπτει ότι το 60% αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα ή να παραμείνει στο εξωτερικό χωρίς καν να αναζητήσει δουλειά στην Ελλάδα. Στην περίπτωση των Ελλήνων αποφοίτων εξωτερικού, το 91% δεν αναζήτησε καν εργασία στην ελληνική αγορά εργασίας. Οι οκτώ από τους δέκα που έχουν φύγει εξακολουθούν να μένουν στο εξωτερικό. Έτσι, η πλειοψηφία αυτών που φεύγουν εκτός συνόρων, το κάνουν σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών και κοινωνικών ευκαιριών. Το πρόβλημα φαίνεται να οφείλεται κυρίως στη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία δε δημιουργεί ζήτηση για ανθρώπινο κεφάλαιο υψηλού εκπαιδευτικού επιπέδου.

Τα ποσοστά μετανάστευσης είναι τριπλάσια σε σύγκριση με την περίοδο προ της κρίσης, και αναμένεται να παραμείνουν υψηλά το 2014 και 2015, ιδιαίτερα από τη στιγμή που περίπου 35.000 νέοι Έλληνες, που σπουδάζουν στο εξωτερικό επιλέγουν πλέον να αναζητήσουν εργασία εκεί, ενώ περίπου το 50% των Ελλήνων που ζουν στη χώρα σκέφτονται το ενδεχόμενο της μετακίνησης στο εξωτερικό.

Η μεταβολή αυτή δεν αφορά μόνο στην ελληνική οικονομία, αλλά πρόκειται για ένα σημαντικό δημογραφικό ζήτημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Χώρες στις οποίες συμβαίνει αυτή η έξοδος εργατικού δυναμικού βλέπουν να μην αποδίδουν οι επενδύσεις στην εκπαίδευση υψηλής ειδίκευσης εργαζομένων, καθώς όταν τελειώσει η εκπαίδευσή τους αυτοί αποχωρούν και συνεισφέρουν στην παραγωγικότητα άλλων οικονομιών.

Το φαινόμενο αυτό όμως δεν οφείλεται μόνο στην κρίση αυτή καθεαυτή, αλλά και στην απουσία επιχειρήσεων που να χρειάζονται εξειδικευμένο προσωπικό. Ταυτόχρονα, η μείωση των δαπανών για εκπαίδευση, αποδυναμώνει την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, στρέφοντας τους συμμετέχοντες σε αυτό σε αναζήτηση επιλογών στο εξωτερικό. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην ελληνική οικονομία μειώθηκαν κατά 25% το 2012 σε σχέση με το 2011 (από 0,91% του ΑΕΠ το 2011, σε 0,73% του ΑΕΠ το 2012. Μάλιστα η μείωση αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που επιβάλουν οι συνθήκες ύφεσης (βλέπε ανάρτηση με τίτλο «Δημόσιες Δαπάνες και ΑΕΙ»).

Η φυγή επιστημόνων οδηγεί τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο περιορισμένης ανάπτυξης και επισημαίνει το φαινόμενο της εξόδου πτυχιούχων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Η όποια προσπάθεια αύξησης της αποδοτικότητας του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα αν δε λυθούν τα προβλήματα που ωθούν τους υψηλά ειδικευμένους νέους στη μετανάστευση. Αυτός θα πρέπει να είναι ένας από τους πρώτιστους στόχους μεταξύ των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων της ελληνικής οικονομίας. Θα πρέπει να αναζητηθούν τα κίνητρα που θα κρατούν τους νέους επιστήμονες στη χώρα. Και αυτό θα πρέπει να γίνει με γνώμονα το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Είναι αναγκαίο πλέον να γίνει στροφή της Ελληνικής οικονομίας στην παραγωγή πιο σύνθετων προϊόντων και υπηρεσιών, προκειμένου να βελτιωθεί η θέση της χώρας στο διεθνή ανταγωνισμό και να αξιοποιήσει παραγωγικά το ανθρώπινο δυναμικό της. Αυτή η αλλαγή θα εξομαλύνει τη σχέση προσφοράς-ζήτησης και θα περιορίσει τη διαρροή επιστημονικού δυναμικού. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει μια ελπίδα για το μέλλον.

Tης Κυριακή Καυκά | Οικονομολόγος - Υπ. Διδάκτωρ | Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ

Βιβλιογραφία:

Έρευνα της Ερευνητικής Μονάδας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Λαμπριανίδης Λ. (2011) Επενδύοντας στη φυγή, Εκδόσεις Κριτική.

Driffill J., Hans-Werner Sinn (2015) Migration in Europe: Too Much of a Good Thing?, CESifo, February.

Endeavor Greece (2015) Δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τους νέους.

Jauer J., Liebig T., Martin J.P., Puhani P. (2014) Migration as an adjustment mechanism in the crisis? A comparison of Europe and the United States, OECD - DELSA/ELSA/WD/SEM(2014)1.

Wildasin D.E. (2014) Human Capital Mobility: Implications for Efficiency, Income Distribution, and Policy, CESIFO WORKING PAPER NO. 4794

Η κατάρρευση της μεσαίας τάξης αλλάζει την Ελλάδα και τον κόσμο .

Η μεσαία τάξη από το 50% του πληθυσμού πριν από την κρίση στη χώρα μας υποχώρησε στο 20%-25% σήμερα

Ενώ η βαθιά ύφεση στην Ελλάδα οδήγησε στην κατάρρευση της μεσαίας τάξης από το 50% του πληθυσμού πριν από την κρίση στο 20%-25% σήμερα, η τάση συρρίκνωσης των μεσαίων εισοδημάτων δείχνει να αποτελεί πλέον κύριο χαρακτηριστικό του Δυτικού κόσμου και ενδεχομένως να βρίσκεται πίσω από την άνοδο του λαϊκισμού και του προστατευτισμού σε μία σειρά από χώρες, ενισχύοντας έτσι τις εκτιμήσεις των αναλυτών πως πλησιάζει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή τουλάχιστον που γνώρισε ο κόσμος μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου.    Σύμφωνα με τον γερμανικό κολοσσό της  Allianz η κρίση άφησε μεγάλα σημάδια στην Ελλάδα, καθώς ενώ σχεδόν ο μισός πληθυσμός της ανήκε στη μεσαία τάξη όταν η χώρα εισερχόταν στο ευρώ σήμερα ανήκει μόλις το 20%. Πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) σημείωνε εξάλλου πως ενώ κατά την κρίση του 2008-2010 στις χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης μόνο ένα στα τρία νοικοκυριά υπέστη σημαντικές εισοδηματικές απώλειες η ελληνική κρίση που είναι πιο βαθιά και με μεγαλύτερη διάρκεια επηρέασε συνολικά το 92% των ελληνικών νοικοκυριών, με το 76% εξ αυτών μάλιστα να έχει υποστεί σημαντικό εισοδηματικό πλήγμα.

Η απώλεια του πλούτου   .    

Έρευνες του ινστιτούτου μελετών της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse αλλά και της ΕΚΤ υπολογίζουν επίσης ότι η μέση απώλεια του πλούτου των ελληνικών νοικοκυριών ξεπερνά το 40%, ενώ τα στοιχεία της ΤτΕ δεικνύουν πως το διαθέσιμο εισόδημά τους στα χρόνια της κρίσης υποχώρησε κατά 57 δισ. ευρώ, την ώρα που ο χρηματοοικονομικός τους πλούτος υπέστη απώλειες 37%.   Επίσης από την έρευνα εισοδήματος του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ προκύπτει πως οι ανισότητες που είχαν διαμορφωθεί καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης έχουν οδηγήσει το 75% των ελληνικών νοικοκυριών να διαβιώνει με πολύ χειρότερους όρους (ποσοτικούς και ποιοτικούς) σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα της κρίσης. Τόσο η εισοδηματική όσο και η περιουσιακή κατάσταση των ελληνικών νοικοκυριών έχει υποστεί σημαντικές απώλειες, οι οποίες δεν είναι γραμμικές αλλά έχουν κατά κύριο λόγο επιδράσει κατά των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.   Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat και την έρευνα EU-SILC, το κατώφλι σχετικής φτώχειας μειώθηκε πλέον από 7.178 ευρώ το 2010 σε 4.512 ευρώ, ένδειξη κατάρρευσης των μεσαίων εισοδημάτων. Αν μάλιστα λαμβάναμε ως μέτρο φτώχειας το κατώφλι του 2010, τότε περίπου 2 εκατ. νοικοκυριά στην Ελλάδα θα θεωρούνταν σήμερα φτωχά.

Ανοίγει η «ψαλίδα»           . 

  Σε παγκόσμιο επίπεδο ο αριθμός των ανθρώπων που ανήκουν οικονομικά στη μεσαία τάξη αυξήθηκε σημαντικά τα τελευταία 40 χρόνια και οφείλεται στην οικονομική «άνθηση» των αναδυόμενων οικονομιών, ευνοώντας την ανάδειξη μιας ευρείας μεσαίας τάξης σε πολλές από αυτές τις χώρες. Στις βιομηχανικές χώρες ωστόσο παρατηρείται αντίθετη τάση.    Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ παλαιότερα το ποσοστό της μεσαίας τάξης αντιπροσώπευε το 60% του πληθυσμού και τώρα μειώθηκε στο 50%, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία εκτίμησε μάλιστα πως «η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε γιατί ο πλούτος συσσωρεύεται προς τα πάνω».    «Για να υπάρχει ένας πάμπλουτος, θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιοι φτωχοί» είχε αποφανθεί εξάλλου κάποτε ο διάσημος οικονομολόγος και θεμελιωτής της σχολής των κλασικών οικονομικών Ανταμ Σμιθ, την ώρα που στον σημερινό κόσμο για καθέναν από τους 2.473 δισεκατομμυριούχους αντιστοιχούν 2.950.000 κάτοικοι αυτού του πλανήτη. Συνολικά το φτωχότερο ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 89% του συνόλου πλούτου, με το κορυφαίο 1% μάλιστα να ελέγχει τα μισά περιουσιακά στοιχεία του πλανήτη.   Ενα σημαντικό μέρος του πληθυσμού στις δυτικές χώρες νιώθει ένα αίσθημα δυσαρέσκειας, που σε μεγάλο βαθμό μπορεί να αποδοθεί στην παγκοσμιοποίηση. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ιταλία ή ορισμένες περιοχές των ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το παραγωγικό δυναμικό εντάσεως εργασίας και μικρής χρήσης της τεχνολογίας αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μερίδιο του παραγόμενου προϊόντος.

Η αδυναμία των κυβερνήσεων να αποζημιώσουν τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης φαίνεται πως έχει ωθήσει τους ψηφοφόρους προς τους πολιτικούς οι οποίοι χαρακτηρίζονται από θέσεις απομονωτισμού και εθνικισμού.

Το δόγμα «πίσω στο σπίτι» που υιοθετεί ο Τραμπ στις ΗΠΑ αναφορικά με το εμπόριο, τα στρατεύματα και το ΝΑΤΟ, καθώς και η ανατροπή από μέρους του μιας πολιτικής για την Κίνα που εφαρμόζεται από τη δεκαετία του '70, θα  έχει συνέπειες, λένε οι αναλυτές, ενώ για κάποιους η επιστροφή του προστατευτισμού ενδέχεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερα εμπόδια για το εμπόριο και σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις θυμίζοντας τη δεκαετία του '30.

(  ΤΟ ΒΗΜΑ ΟΝ LINE, του Μαντικιδη Τασου 29-1-17)

                            Οι αρχαίοι Έλληνες και η οικονομία

   Η συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων στην ανάπτυξη  ιδεών, στο θέατρο, στη φιλοσοφία, στον πολιτισμό, αλλά και στην οικονομική σκέψη είναι αδιαμφισβήτητη. Ακόμη και σήμερα μας εκπλήσσει η πρωτοπορία και η διορατικότητα της σκέψης των προγόνων μας. Η ενασχόληση των αρχαίων Ελλήνων με τα οικονομικά θέματα παρουσιάζεται κυρίως κατά τη διάρκεια της Κλασικής Περιόδου με τις πρωτοποριακές οικονομικές ιδέες του Ξενοφώντα (430-355 π.Χ.), του Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) και του Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.), που σύμφωνα με κορυφαίους επιστήμονες, αποτέλεσαν πρόδρομο της μικροοικονομικής, της μακροοικονομικής και της νομισματικής πολιτικής. Πρώτος ο Σωκράτης συνέλαβε την ιδέα ότι τα οικονομικά αποτελούν επιστήμη -αυτό καταγράφηκε από τον Ξενοφώντα[1], ο οποίος ήταν και ο πρώτος συγγραφέας που χρησιμοποίησε σε σύγγραμμά του τον τίτλο «Οικονομικός», αναφερόμενος στη σωστή διαχείριση του οίκου[2]. Ο Αριστοτέλης στο έργο του κάνει αναφορά στο χρήμα, υιοθετώντας την αρχή ότι ένα αγαθό έχει ρόλο χρήματος λόγω της γενικής αποδοχής του ως μέσο συναλλαγών, η οποία επιβεβαιώνεται με την έκδοση νομισμάτων από τις κρατικές αρχές και όχι λόγω της πραγματικής του αξίας, και ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η πραγματική αξία του χρήματος είναι ανεξάρτητη της αγοραίας αξίας του2.

   Οι αρχαίοι Αθηναίοι ενσωμάτωσαν τη δικαιοσύνη στην οικονομική τους συμπεριφορά επιδιώκοντας να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη της κοινωνικής ζωής για όλους τους πολίτες3. Ήδη από την εποχή του Σόλωνα (639 - 559 π.Χ.) οι Αθηναίοι είχαν εισάγει ένα σύστημα συμμετοχής των πολιτών στις δημόσιες δαπάνες σύμφωνα με τη φοροδοτική τους ικανότητα, δίνοντας παράλληλα και κοινωνικά κίνητρα για την εθελοντική ανάληψη υψηλότερης συμμετοχής στις δαπάνες από τους πλουσίους[3]. Φαίνεται λοιπόν ότι οι Αθηναίοι είχαν θέσει τις βάσεις για την αντιμετώπιση και τη μείωση των οικονομικών ανισοτήτων. Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος στην έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης διατυπώνει ότι «αδικία σημαίνει το να παίρνει κάποιος περισσότερα απ’όσα θα έπρεπε από τα αγαθά και λιγότερα από τα κακά» («Ηθικά Νικομάχεια», 1134a 30)1.

  Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι η ιστορία των Αμοιβαίων Κεφαλαίων ανάγεται στην αρχαιότητα. Μετά από τη νικηφόρα για τους Έλληνες έκβαση των Περσικών Πολέμων, ιδρύθηκε η Α' Αθηναϊκή Συμμαχία ή Συμμαχία της Δήλου (478 π.Χ.) με τη συγκέντρωση μιας κοινής περιουσίας, με βασικό σκοπό την προστασία των πόλεων που συμμετείχαν στη συμμαχία από μελλοντικές επιθέσεις. Για το λόγο αυτό τα πρώτα Αμοιβαία Κεφάλαια στην Ελλάδα είχαν ονομασία από την αρχαιότητα όπως Ερμής (Εμπορική, 1972), Δήλος (Εθνική, 1973) και Δελφοί (Κτηματική, 1975)[4]. Έδρα της Συμμαχίας ήταν η ιερή νήσος Δήλος, όπου βρισκόταν το συμμαχικό ταμείο μέχρι το 454 π.Χ., οπότε το κοινό ταμείο μεταφέρθηκε τελικά στην Αθήνα από τον Περικλή, μετατρέποντας ουσιαστικά τη Συμμαχία σε Αθηναϊκή Ηγεμονία. Θεωρείται δε ότι το συμμαχικό ταμείο αποτέλεσε το οικονομικό υπόβαθρο του «χρυσού αιώνα». O 5ος αιώνας π.Χ. χαρακτηρίζεται και ως ο «χρυσός αιώνας του Περικλή», με βασικούς στόχους της διακυβέρνησής του την ενίσχυση της αθηναϊκής δημοκρατίας και κυριαρχίας, αλλά και τη δόξα της πόλης. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Περικλή σημειώθηκε τεράστια πρόοδος στη διακυβέρνηση, στη φιλοσοφία, στις τέχνες, αλλά και στην ανάδειξη της δημοκρατίας, με την Αθήνα να γίνεται σπουδαίο εμπορικό κέντρο. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Περικλής έκανε πράξη το ρητό που συνήθιζε να λέει στους Αθηναίους «οι καιροί ου μενετοί» (οι ευκαιρίες δεν περιμένουν), όπως έχει καταγράψει ο ιστορικός Θουκυδίδης. Αυτήν την περίοδο η Αθήνα κυριαρχεί στον ελληνικό κόσμο, πνευματικά, στρατιωτικά, πολιτικά αλλά και οικονομικά. Οι πόροι χρηματοδότησης αυτής της ανάπτυξης προέρχονταν από φόρους, κυρίως των πιο πλούσιων και από την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου, όπου η παραγωγή χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων ήταν συνεχής.

   Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη δραστηριοποίηση των τραπεζών στην αρχαία Ελλάδα εντοπίζεται τον 6ο αι. π.Χ.[5] Η ύπαρξη πλήθους ανόμοιων νομισμάτων έκανε επιτακτική την ύπαρξη των αργυραμοιβών, ατόμων που αναλάμβαναν να ανταλλάξουν τα διάφορα νομίσματα, να ελέγξουν την ποιότητά τους κ.λπ. Την ίδια περίοδο ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν χρήματα στα αρχαία ελληνικά ιερά προς φύλαξη, π.χ. στο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς και στη Δήλο. Η κατάθεση των χρημάτων σε ιερά παρείχε μεν φύλαξη αλλά περιορίστηκε με το πέρασμα των χρόνων από την παρουσία ιδιωτών «τραπεζιτών» που προσέφεραν τόκο. Οι Τράπεζες της αρχαίας Αθήνας, αν και δεν λειτουργούσαν με τη σημερινή τους μορφή, θεωρούνται πρόδρομοι των σημερινών τραπεζών και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οικονομική ζωή. Έτσι, οι τραπεζίτες κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. αντικατέστησαν τους αργυραμοιβούς, ενώ παράλληλα δέχονταν ιδιωτικές και δημόσιες καταθέσεις, παραχωρούσαν δάνεια, διαχειρίζονταν περιουσίες, έδιναν εντολές πληρωμής προς τρίτους κ.λπ., θέτοντας τις βάσεις του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ακόμη και οι ρίζες των παραγώγων προϊόντων εντοπίζονται στην εποχή του Θαλή του Μιλήσιου. Σύμφωνα με αναφορές του  Αριστοτέλη (Πολιτικά, Ι,11, 1259α 10), ο Θαλής ο Μιλήσιος  (624 - 546 π.Χ.) χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του στην αστρολογία για να προβλέψει τις χρονιές που θα είχαν αυξημένη σοδειά τα ελαιόδεντρα, πλήρωνε προκαταβολή στα ελαιοτριβεία της Χίου και της Μιλήτου για να εξασφαλίσει το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης των ελαιοτριβείων την περίοδο της συγκομιδής[6]. Σε περίπτωση που επαληθεύονταν οι προβλέψεις του, πωλούσε αυτά τα δικαιώματα σε άλλους παραγωγούς ακριβότερα λόγω της αυξημένης ζήτησης και απεκόμιζε σημαντικά κέρδη.

Παράδειγμα για τη σύγχρονη κοινωνία θα πρέπει να αποτελέσει και η διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς στο δημόσιο βίο. Απαραίτητη προϋπόθεση (μεταξύ άλλων) για να εκλεγεί ένας Αθηναίος πολίτης βουλευτής τον 5ο αιώνα π.Χ., ήταν να καταγραφεί όλη η περιουσία του, οικογενειακή και ιδιωτική, ακόμη και τα σανδάλια που φορούσε. Μετά τη λήξη της θητείας του ο απερχόμενος Βουλευτής λογοδοτούσε για τα πεπραγμένα του. Εάν κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε προτείνει και είχε ψηφιστεί νόμος που ήταν αποδεδειγμένα ζημιογόνος για την Αθήνα, έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του όλο το ποσό κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η πόλη και εάν δεν επαρκούσε η περιουσία του, τότε έπρεπε να καλύψει το υπόλοιπο ποσό δουλεύοντας σε δημόσια έργα.

Η πολιτική, η κοινωνική αλλά και η οικονομική ανάπτυξη της αρχαίας Ελλάδας και της Αθήνας της Κλασικής περιόδου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός σημαντικού πολιτισμού που έθεσε τις βάσεις των περισσότερων επιστημών και της δημοκρατίας γενικότερα.

 (από τον Νικόλαο Φίλιππα, οικονομολόγο)

[1] Δούκας, Π., Οικονομικές Θεωρίες, Αρχές Διοίκησης & Αρχαία Ελληνική Σκέψη, Ε’ Έκδοση, Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2007.

[2] Δρακόπουλος, Σ. και Καραγιάννης, Α., Ιστορία της οικονομικής σκέψης, Μια επισκόπηση, Εκδόσεις Κριτική, 2003.

[3] Καραγιάννης, Α., Αρχαιοελληνική πρωτοπορία στα οικονομικά, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2007.

[4] Φίλιππας, Ν., Αμοιβαία Κεφάλαια: Η ελληνική πραγματικότητα και οι σύγχρονες διεθνείς εξελίξεις,, Ιανουάριος 2010

[5] Τιβέριος, Μ., Τράπεζες και τοκογλύφοι στην αρχαία Ελλάδα, Το Βήμα, 20/06/1999.

[6] Χριστοδούλου, Στ., Παράγωγα προϊόντα για επενδυτές με ρίσκο και ορίζοντα, ΤΑ ΝΕΑ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΒΑ, Τεύχος 40, Δευτέρα,

ΠΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ

Εάν οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν μάστορες στην επιβολή και την είσπραξη φόρων, σήμερα ίσως να μην υπήρχε ο Παρθενώνας. Υπερβολή; Κι όμως, χάρη στο χαράτσι που πλήρωναν οι άλλες πόλεις κατά την Α' Αθηναϊκή Συμμαχία -ειδικότερα από το 454 π.Χ., το ένα εξηκοστό του ετήσιου φόρου πήγαινε υπέρ της... θεάς Αθηνάς- ο Περικλής εξοικονόμησε τα χρήματα για να χτιστεί ο περίφημος ναός.

Ορισμένες από τις επιγραφές του Επιγραφικού Μουσείου μάς αποκαλύπτουν πώς οι αρχαίοι Αθηναίοι γέμιζαν το κρατικό ταμείο.  Ορισμένες από τις επιγραφές του Επιγραφικού Μουσείου μάς αποκαλύπτουν πώς οι αρχαίοι Αθηναίοι γέμιζαν το κρατικό ταμείο

Πριν από 2.500 χρόνια τα κρατικά ταμεία της Αθήνας ήταν γεμάτα, χωρίς τη βοήθεια των οικονομολόγων του Χάρβαρντ. Η οικονομική κρίση ήταν άγνωστη λέξη και το πλεόνασμα έφτανε σε τέτοιο ύψος που αν το είχε σήμερα ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα έκλαιγε από χαρά. Και τότε όμως, χωρίς την πίεση των ευρωπαίων εταίρων, έμπαιναν φόροι με διάφορες ονομασίες, τακτικοί και έκτακτοι, άμεσοι και έμμεσοι, για δημόσια έργα, για στρατιωτικό εξοπλισμό, κ.λπ. Ουδείς διέφευγε. Πλήρωναν οι έχοντες και κατέχοντες, πλήρωναν όμως και οι μέτοικοι, οι ξένοι δηλαδή, πλήρωναν και οι πόρνες!

Οι αρχαίοι φόροι έμπαιναν με την έγκριση της Βουλής. Όσο για τη διαφάνεια, τα ονόματα όσων πλήρωναν αναγράφονταν στους φορολογικούς καταλόγους της εποχής, που βρίσκονταν σε κοινή θέα. Πάνω σε πέτρινες πλάκες και στήλες δηλαδή, σαν αυτές που υπάρχουν στο Επιγραφικό Μουσείο, ένα γνωστό-άγνωστο αλλά πολύ ενδιαφέρον μουσείο στην οδό Τοσίτσα 1, που αναδεικνύει και τεκμηριώνει κομμάτια της Ιστορίας.

Εκεί βρήκαμε τη μνημειώδη «Στήλη της εξηκοστής», έναν λίθινο φορολογικό κατάλογο ύψους 3,5 μέτρων όπου είναι καταγεγραμμένες κατά γεωγραφικές ενότητες οι καταβολές των συμμάχων της Α' Αθηναϊκής Συμμαχίας την περίοδο 454/3-440/39 π.Χ., προκειμένου να υπάρχει μια «καβάντζα» για να αντιμετωπιστούν οι Πέρσες. Οι εισφορές ήταν ανάλογες με την οικονομική κατάσταση των 265 συμμάχων. Βλέπουμε δηλαδή από τους Ιωνες οι Κυμαίοι να πληρώνουν 12 τάλαντα (6.000 δραχμές) και οι Νισύριοι μόλις ένα, ενώ από τη Θράκη οι Μενδαίοι έδιναν εννέα τάλαντα και οι Θάσιοι 30!

«Εκτός από αυτόν τον τακτικό φόρο, από το 440 π.Χ. η Αθήνα επέβαλλε στους συμμάχους της και έκτακτη εφάπαξ εισφορά, τη λεγόμενη επιφορά», μας πληροφορεί η διευθύντρια του Επιγραφικού Μουσείου Μαρία Λαγογιάννη. «Η δε είσπραξη είχε ανατεθεί σε ειδικούς άρχοντες, τους Ελληνοταμίες»

Όπως αποδεικνύεται, οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν πολλά κόλπα για την είσπραξη των φόρων. Όταν οι άλλες πόλεις άρχισαν να διαμαρτύρονται ενόψει της Β' Αθηναϊκής Συμμαχίας, οι Αθηναίοι τους υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν τον συμμαχικό φόρο. Αυτό που έκαναν τελικά ήταν να του αλλάξουν όνομα και να τον πουν «σύνταξη».

Η κυρίαρχη αθηναϊκή πολιτεία είχε διάφορες πηγές για να γεμίζει το δημόσιο ταμείο. Υπήρχαν οι καταβολές για εκμίσθωση δημόσιας περιουσίας (κτήματα, οικοδομήματα ή τα μεταλλεία του Λαυρίου), υπήρχαν και οι δικαστικές καταβολές.

Κι άλλα τακτικά τέλη γέμιζαν τον κρατικό κορβανά: για να εισαχθούν και να εξαχθούν προϊόντα από τα αττικά λιμάνια (πεντηκοστή), ή για να εισαχθούν εμπορεύματα από τις πύλες της πόλης (διαπύλιον). Καμία εξαίρεση. Οι μέτοικοι έπρεπε να ανανεώνουν επί πληρωμή μία φορά το χρόνο την άδεια παραμονής τους στην Αθήνα (μετοίκιον), ενώ κατέβαλλαν και επιπρόσθετο τέλος για να έχουν το δικαίωμα να εργασθούν (ξενικόν). Οι δε οίκοι έδιναν τον... πορνικό φόρο.

Οι αμυντικές δαπάνες

Μέρος των κρατικών εσόδων πήγαινε για δημόσια έργα. Σε μια στήλη του μουσείου (432/1 π.Χ.) σώζονται δύο τροπολογίες σε ψήφισμα που σχετίζονται πιθανότατα με τη βελτίωση του συστήματος ύδρευσης της Αθήνας ή την κατασκευή και επισκευή των κρηνών. «Το έργο είχε προγραμματιστεί να γίνει "από ολιγίστων χρημάτων", αλλά κατά προτεραιότητα», εξηγεί η Μ. Λαγογιάννη. «Η οικογένεια του Περικλή μάλλον προσφέρθηκε να καλύψει τη δαπάνη, αλλά η πόλη αποφάσισε τα χρήματα να δοθούν από τον φόρο των συμμαχικών πόλεων».

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι φρόντιζαν, επίσης, να εξασφαλίσουν κονδύλια για την άμυνα. «Οι πιο εύποροι ήταν υποχρεωμένοι να αναλαμβάνουν την "τριηραρχία", την ετήσια δαπάνη για εξοπλισμό ενός πολεμικού πλοίου και τη σίτιση των ναυτών, που καθορίζονταν σε μια δραχμή ανά ναύτη ημερησίως», συνεχίζει η διευθύντρια του μουσείου, το οποίο εκθέτει μια σχετική στήλη του 481/0 π.Χ.

Χρειαζόταν τόλμη για να αρνηθεί κάποιος αυτό το σημαντικό έξοδο. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να υποδείξει κάποιον άλλον, που θεωρούσε πιο πλούσιο, και να προτείνει αντίδοση. Να ανταλλάξει, δηλαδή, την περιουσία του με την περιουσία του πλουσιότερου. Αν ο άλλος πολίτης αρνιόταν, τότε η ανάθεση γινόταν από τα αρμόδια δικαστήρια.

Υποχρεωτική, αλλά ιδιαίτερα τιμητική ήταν και η χορηγία, η ανάληψη της δαπάνης για την προετοιμασία του χορού, τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, τις παραστάσεις των δραματικών αγώνων. «Η χορηγία στοίχιζε 300-5.000 δρχ., όταν τον 5ο αιώνα ο ετήσιος μισθός της ιέρειας της Αθηνάς Νίκης ήταν 50 δρχ.», τονίζει η Μ. Λαγογιάννη, καθώς μας δείχνει μια στήλη του 313/2 π.Χ. Πρόκειται για τιμητικό ψήφισμα του Δήμου Αιξωνής (η σημερινή Γλυφάδα) για δύο χορηγούς, τον Αυτέα και τον Φιλοξενίδη, οι οποίοι «καλώς και φιλοτίμως εχορήγησαν».

Σαν να μην έφταναν και τότε τα τακτικά μέτρα, υπήρχαν και έκτακτα. Οπως η «επίδοσις» (σε χρήματα ή για την εκτέλεση συγκεκριμένου δημόσιου έργου) την οποία κατέβαλλαν οι πλούσιοι αλλά και οι μέτοικοι για την ενίσχυση της πόλης σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Κι ακόμα η «εισφορά» σε περίοδο πολέμου για στρατιωτικές δαπάνες.

Κι αν κάποιος πιανόταν να φοροδιαφεύγει, ο νόμος ήταν αυστηρός, ακόμα και για τον φοροεισπράκτορα. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει ένα ψήφισμα του 510 π.Χ. για τους αθηναίους κληρούχους στη Σαλαμίνα, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν φόρο, να εκτελούν τη στρατιωτική τους θητεία, ενώ δεν επιτρέπονταν να εκμισθώσουν τη γη που τους είχε παραχωρηθεί. Εάν τα παραβίαζαν, πλήρωναν πρόστιμο, το τριπλάσιο του μισθώματος, στο Δημόσιο.

Οχι μόνον αυτές τις επιγραφές, αλλά και πολλές άλλες, πάνω από 13.400 διαθέτει το Επιγραφικό Μουσείο, που χρονολογούνται από το 8ο αι. π.Χ. έως και τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους. Ανάμεσά τους ο άβαξ από τη Σαλαμίνα με αριθμητικά σύμβολα, η αρχαιότερη επιγραφή σε λίθο από την Ακρόπολη, ο Ιερός Νόμος του Εκατόμπεδου, κ.ά.

Προσιτό, στο κέντρο της Αθήνας και πάντα με δωρεάν είσοδο, το μουσείο οργάνωσε πριν από λίγες ημέρες ένα επιτυχημένο τριήμερο εκδηλώσεων με εκθέσεις δημιουργών της Σχολής Καλών Τεχνών και του Πολυτεχνείου, προβολές ταινιών, μουσική με αρχαία όργανα, αφήγηση παραμυθιών. Στόχος του να φέρει πιο κοντά όσους κατοικούν ή εργάζονται στα Εξάρχεια. Παράλληλα συνεχίζονται τα εκπαιδευτικά προγράμματά για τη γένεση της γραφής και της δημοκρατίας, ενώ κυκλοφόρησε και το ημερολόγιό του που είναι αφιερωμένο στους αττικούς μήνες.

Πηγή: http://www.enet.grΤης ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ (spinou@enet.gr) - φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ